Het ver­haal gaat over een ‘klei­ne grie­ze­li­ge win­kel’, die op het po­di­um na­ge­bouwd is met on­der an­de­re een toon­bank, ver­plaats­ba­re muur­stuk­ken en bloe­men­pot­ten. Met de bloe­men­win­kel van de zus­sen Mus­h­nik gaat het niet zo goed, maar ge­luk­kig heb­ben ze een win­kel­be­dien­de die, hoe­wel sul­lig, loy­aal is aan de da­mes.

Deze jon­gen, Sey­mour, komt met een zelf­ge­kweek­te exo­ti­sche plant voor in de eta­la­ge: de Aud­rey 2, ver­noemd naar de col­le­ga waar Sey­mour ge­voe­lens voor heeft. Maar de Aud­rey 2 is niet zo­maar een plant­je: al snel groeit het ding mens­hoog. Hoe­wel de za­ken weer goed lo­pen voor de da­mes Mus­h­nik, ziet het er voor veel le­vens in heel Ame­ri­ka niet zo fraai uit: de plant leeft op men­sen­bloed en dat heeft ko­mi­sche doch gru­we­lij­ke si­tu­a­ties tot ge­volg.

Al bij het eer­ste groeps­num­mer ma­ken de spe­lers dui­de­lijk waar ze voor staan en wat ze kun­nen door syn­chroon de pas­jes door te lo­pen en hun plek op het po­di­um op te ei­sen. Voor­al Ri­chard Vlaar, die op dat mo­ment een zwer­ver speelt, ver­dient hier com­pli­men­ten voor de die­pe to­nen die hij pro­du­ceert. Mi­nu­ten la­ter speelt hij de ge­weld­da­di­ge vriend van Aud­rey. Een zelf­in­ge­no­men ka­rak­ter, ver­slaafd aan lach­gas. Op hu­mo­ris­ti­sche wij­ze zet Ri­chard het per­so­na­ge neer, door enge lach­jes toe te voe­gen en de stoe­re vent uit te han­gen. Kit­ty Dam, die de naïe­ve Aud­rey speelt, haakt hier per­fect op in: ze re­a­geert bang met hoge to­nen en naar be­ne­den ge­rich­te ogen.

In alle an­de­re scè­nes plakt ze een lach op het ge­zicht en droomt ze van een mooie toe­komst. Door soe­pel van borst- naar kop­stem te scha­ke­len op be­lang­rij­ke mo­men­ten krijgt ze het pu­bliek ach­ter zich. Toch zijn de twee spe­lers die de show ste­len Mi­chael La­ke­man en Jeroen Bes­se­ling, die res­pec­tie­ve­lijk de sul­li­ge Sey­mour en de vlees­eten­de plant spe­len. In kle­ding die vol­gens Aud­rey niet zo mo­di­eus is, loopt Mi­chael over het to­neel, ter­wijl hij om de paar mi­nu­ten prach­ti­ge lied­jes voor­draagt. Hij be­schikt over een ware mu­si­cal­stem, waar­mee hij de zaal in het bij­zon­de­re ver­haal mee­neemt. Jeroen zweept het pu­bliek op door op hu­mo­ris­ti­sche wij­ze de plant tot le­ven te la­ten ko­men, met spre­ken­de mi­miek en grap­pig en­thou­si­as­te ui­tin­gen. De voor­stel­ling is vol­le­dig en brengt ie­der­een in het pu­bliek, jong en oud, in een goe­de bui.